We zijn in Frankrijk

Gedurende deze periode hoeven we over het weer niet te klagen, of misschien toch een beetje:
’s ochtends is het ontzettend koud (2-3 graden), maar rond lunchtijd komt de zon door en wordt het zo’n graad of 20, heerlijk. We hebben één bui gehad, dat valt toch reuze mee?

11 april
Na een update van ons reisverslag, vertrekken we rond 10.30 uur.
Het is koud weer, het waait, op de rivier is het net zo onstuimig als het op de Maas in Rotterdam kan zijn. Als je de sluis invaart, word je er door de golven bijna ingesmeten.
Het varen door Luik is mooi er is veel te zien, maar de batterij van het fototoestel was leeg, helaas.
Met mijn mobiele telefoon heb ik foto’s gemaakt, maar het lukt niet om ze op onze computer te krijgen.
12 april
Om 9.40 uur gaan we richting Namur. Het is koud, de waterleiding lekt en moet worden hersteld, de watertank is leeggelopen, het brood is op, hoe comfortabel kan je vakantie zijn.
Rond 14.30 uur varen we Namur binnen en ontdekken een splinternieuwe jachthaven. We meren aan, maar merken dat we de steiger niet meer af kunnen omdat de toegangsdeur op slot zit. Hun deuren worden pas 1 mei officieel geopend. Op nog geen 100 m afstand zien we mensen tennissen. Je hebt van die dagen waarop alles tegenzit.
Toch blijven we liggen, er moet immers herstelwerk worden verricht. Wat een geluk dat Rob ooit een bekwaam loodgieter was; hij weet de waterleiding weer keurig te herstellen, intussen is de tank leeg, we gaan over op noodvoorraad en vroeg naar bed.
Deze dag had ik een paar prachtige foto’s gemaakt van
• de steiger – vol met uitwerpselen van eenden, ganzen, meeuwen etc.
• de steigerdeur – die op slot zat
• tennissende mensen
• Rob in de weer als loodgieter

Maar een kleine ramp heeft zich voltrokken: de foto’s van vandaag én morgen heb ik verkeerd van mijn fototoestel naar de computer gekopieerd – niet dus – en van het fototoestel heb ik ze allemaal verwijderd.
Ik zei het al: “er zijn van die dagen …”.

13 april
We komen aan in Dinant, een ontzettend leuk en gemoedelijk stadje.

14 april
Hoera, we varen Frankrijk binnen. Bij de sluis in Givet kopen we een vignet, waarmee we door Frankrijk kunnen varen. Daar is ook een afstandsbediening voor de sluizen bij inbegrepen, de meeste sluizen in Frankrijk worden automatisch bediend. We krijgen een hele handleiding mee, die kunnen we vanavond bestuderen, want we blijven in Givet overnachten.
Om 13.30 uur meren we aan in Givet. Intussen is de zon volop gaan schijnen. Op een terras heffen we het glas op Frankrijk en de Zon!
Morgen belooft het een spannende dag te worden: eerst wennen aan de Franse sluizen, én we gaan een tunnel van 560 m door.

15 april
We zijn vroeg uit de veren en willen ons goed voorbereiden op de gebeurtenissen van deze dag. Rob heeft een prachtige lamp aangeschaft – een soort schijnwerper – die uitermate geschikt is voor het varen door onverlichte tunnels. Hij wordt vastgezogen aan het vluchtluik, getest … ja hoor, hij doet het, ook de afstandsbediening werkt.
Nog even de gebruiksaanwijzing van de sluizen doornemen, om 09.00 uur vertrekken we.
De eerste sluis dient zich als snel aan. Het licht staat op rood-groen, we drukken 1x op de afstandsbediening en wachten geduldig. Er gebeurt niet veel, maar er stond met nadruk aangegeven dat je toch echt maar één keer op die knop moest drukken, dus er rest ons niets anders dan wachten. Om de wachttijd wat te plezieren vaart Rob terug naar het punt waarop onze boot herkend kan worden. Dan komen we erachter dat je op dat apparaat moet richten als je de knop indrukt, ten teken dat je door de sluis wilt. Logisch, kwestie van wennen, volgende keer gaat het wel beter.
De sluisdeuren gaan open en Rob vaart naarbinnen. Van automatisch is nog weinig te merken. Bovenaan de kade staat de sluiswachter, die mij een haak toesteekt; het is de bedoeling dat ik daar een lange lijn aanhaak, zodat hij deze bovenaan de kade vast kan maken. Alles ging goed. Vervolgens leek het hem goed de boot ook aan de voorkant vast te maken, dus ook Rob moest – snel – achter een lange lijn aan, snel naar de voorkant – geloof me dat valt niet mee, we hebben geen gangboorden - … he he, gelukt … dat wil zeggen, de lijn aan de haak doen ging goed, dus de sluiswachter maakt de lijn bovenaan de kade vast, maar als je de lijn niet aan je boot vastmaakt helpt het niet veel. Nou ja, dan maar aan één lijn vast. Maar dat viel in deze sluis niet mee, we lagen hartstikke scheef en het ergste van alles was, de hele situatie speelde zich aan bakboordzijde af. Onze voorkeurskant is stuurboord, dan kan je overal makkelijker bij. Aan bakboordzijde hadden we te weinig stootwillen. Dus loop je weer heel gehaast van alles heen en weer te slepen, maar ja al doende leert men.
Eenmaal bovenaan de kade, klimt Trees op de kade om de lijn weer los te maken, maar oh jeh, dan weer terug aan boord, de stap is intussen te groot – korte pootjes. De sluiswachter moest in actie komen om de boot weer wat dichter aan de kant te trekken en Trees aan boord te hijsen.
Vreselijk Trees schaamde zich dood en wilde even niemand meer zien.
Maar ja, intussen is Rob aan het sturen én foto’s maken, dat heeft hij nog nooit gedaan, het moet dus wel echt mooi zijn. Ja hoor de tunneltocht is er meteen achteraan.
Het was echt een fantastische ervaring te varen door zo’n lange tunnel, zonder licht, maar … het was een rechte tunnel en je kon meteen al het einde ervan zien.
Toch zijn we blij met onze nieuwe op afstand bedienbare lamp.
Na de tunnel kregen we meteen weer een sluis en begroette de sluiswachter ons wederom vriendelijk met een haak. Deze keer ging alles goed.
De andere sluizen van vandaag (totaal 6) waren allemaal wel automatisch; als je daar eenmaal aan gewend bent, is het wel heel handig.
Rond lunchtijd kwamen we aan in Fumay, een gezellig oud stadje, en een mooie kade voor pleziervaart, met stroom en water en douches, maar helaas in april nog niet. Het kantoor gaat pas 1 mei open. We konden dus wel blijven liggen, maar dan hadden we weer geen stroom etc.
Omdat het nog vroeg is, besluiten we door te varen naar Revin. Daar hebben we geen spijt van, een prachtige locatie, middenin de natuur. We hebben nog nooit zoveel vogeltjes horen fluiten.
En … er is een gloednieuwe tennisbaan. Hopelijk is het morgen droog, en gaan we hier even van genieten.

16 april
Eigenlijk waren we van plan een uurtje te gaan tennissen, maar het kantoortje is niet zo vroeg open en kunnen we niet om de sleutel vragen. Jammer, maar we hebben geen zin om hierop te wachten, om 09.00 uur vertrekken we richting Charleville-Mézières.
Na de tweede sluis is het de bedoeling dat we de Dames de Meuse tegenkomen, een langgerekte, kronkelende steile rotswand. Volgens de overlevering ontleent de rots zijn naam aan drie overspelige vrouwen die door de hand van God in steen veranderden. Ik heb heel wat foto’s geschoten daar, best wel mooi, maar in al die rotspartijen heb ik niets kunnen ontdekken, wat ook maar een beetje leek op drie versteende overspelige vrouwen.
In Bogny genieten we van een verrukkelijke lunch, buiten, het is intussen weer zonnig en warm aan het worden.
Om 16.30 uur komen we aan in Charleville-Mézières. We liggen aan de stadskade, prachtig. We zouden ook in de splinternieuwe jachthaven mogen liggen. Deze haven biedt plaats aan ruim 80 schepen, maar er zijn zo goed als geen gasten, het waait behoorlijk in de haven, we besluiten te blijven liggen. We hebben gelezen dat het de moeite waard is deze stad te bezoeken, we blijven daarom 2 nachten.