Pech in Frankrijk

Maandag 26 april
Vannacht heeft het geregend, maar als we zo eens naar boven kijken, gaat het weer wel opklaren. De kap gaat open, na afscheid te hebben genomen van de bemanning van Joris – zij gaan richting de Moezel - vertrekken we rond 09.00 uur. We zijn benieuwd hoeveel kilometer we gaan varen vandaag, want het aantal sluizen neemt toe.
Rond 11 uur hebben we er drie gehad; eigenlijk zijn we niet verder gekomen dan de andere zijde van Toul. De citadel zien we nu van de andere kant. Maakt niet uit, we krijgen nu even een stukje zonder sluizen.
Dan gaat er een alarm af, de motor is oververhit, er komt geen water meer uit de uitlaat, dus meteen de motor uitgedaan. Daar dobber je dan … wat nu? De radarmachine van kapitein Rob begint volle toeren te draaien: waarschijnlijk is de impeller stuk, dat is geen probleem, want daar hebben we een reserve-exemplaar van bij ons. We dobberen ter hoogte van kilometerpunt 373, daar is het kanaal behoorlijk breed, dus we lopen geen gevaar om de reparatie meteen uit te voeren … mits matroos Trees heel goed op blijft letten, ten eerste dat we niet naar de kant drijven – daarvoor is de boegschroef te gebruiken – ten tweede dat we niet te dicht in de buurt van overig vaarverkeer komen.
Zo gezegd zo gedaan. De wind staat gunstig, Trees hoeft nauwelijks de boegschroef te gebruiken, we drijven niet af naar de kant, eerder richting een eilandje. De afdichtklep van de wierfilter blijkt gebarsten. Dat kan niet de oorzaak zijn, want de deksel is nog heel. Na een halfuurtje komt er een vrachtschip langs. Door middel van zwaaigebaren maken we duidelijk dat we pech hebben. Gelukkig begrijpt de kapitein het, biedt ons een sleep aan, waar wij vriendelijk voor bedanken, het probleem was immers zo verholpen …
Na niet al te lange tijd is de impeller eruit, maar er mankeert niets aan. Wel kan je zien dat het rubber achter de impeller slijtageplekken aan het vertonen is, maar ja, dat onderdeel hebben we niet op voorraad, dus alles maar weer netjes terugdoen. Dat was niet eenvoudig, vooral omdat je niet kunt zien wat je aan het doen bent.
Intussen drijven we richting een eilandje, waar we proberen naartoe te peddelen. Daarvoor hebben we de volgende attributen tot onze beschikking:
o de dekschrobber;
o een door Trees ontworpen roeispaan, samengesteld uit een pikhaak, een blik en een touwtje.
Ondanks alle vindingrijke ingevingen bereiken we het eilandje niet. Dan komt Rob op het slimme idee het anker uit te gooien. Na enig oefenen lukte het, we liggen vast. Trees houdt in de gaten of dat werkelijk zo is, Rob hervat het reparatiewerk. Het kost hem bloed, zweet en brandwondjes, maar het lukt om alle onderdelen weer netjes op zijn plaats te zetten.
Intussen is de motor afgekoeld, we proberen hem te starten, … hoera er komt weer water uit de uitlaat, ‘snel het anker binnenhalen en wegwezen’, dachten we. Vergeet het maar, we zitten vast in de zanderige bodem. Na een paar keer flink gas geven en heen en weer varen, lukt het weliswaar om los te komen, maar we zijn weer terug bij af, er komt geen water meer uit de uitlaat.
derend, half varen komen we bij een zandfabriek, waar we kunnen aanmeren.
Na een hoop belpogingen, krijgt Rob uiteindelijk een bedrijf in Rotterdam te pakken, waar we de juiste onderdelen kunnen bestellen. Morgen gaan we op zoek naar een bedrijf/organisatie die haar postadres beschikbaar wil stellen.
We blijven overnachten bij de zandafslag.
Dinsdag 27 april
De volgende ochtend besluiten we te proberen terug te varen naar Toul, half dobberend, half varend. Op deze manier is het gelukt om 2 kilometer te varen en weer ergens aan te meren om de motor af te laten koelen. Geen probleem, we genieten van een heerlijk kopje koffie en de zon.
Een uur later lukt het weer een paar kilometer vooruit te komen en bereiken we de kade voor de eerste sluis. Daar is veel ruimte om aan te meren. We besluiten daar te blijven liggen. Met onze fietsen kunnen we het centrum van Toul in om het nodige te regelen. Het Bureau voor Toerisme was snel gevonden. We mogen hun adres als postadres gebruiken.
We nemen contact op met Christel, leggen de situatie uit. Zij gaat ervoor zorgen dat het pakketje verstuurd gaat worden. Dat kan pas morgen, want de spullen moeten worden besteld.

Woensdag 28 april
Van Christel begrijpen we dat het pakketje onderweg is. Bedankt maar weer voor alle goede zorgen. Vandaag hebben we de citadel bezocht en in het centrum geluncht. Bij thuiskomst ligt de kade vol: een vrachtschip en een kanaalboot. In de sluis zelf ligt een gigantisch vrachtschip, dat de hele sluis vult. Fantastisch gezicht.
Onze interesse gaat uit naar de kanaalboot. Ze varen onder een Engelse en Australische vlag. Zij blijken op weg te zijn naar de jachthaven in Toul en willen ons graag helpen door ons te slepen.
Snel de fietsen op het voordek, alle lijnen los en slepen maar. Alles ging voorspoedig. We zijn veilig in de jachthaven beland en hebben een stel bijzonder aardige mensen ontmoet, waar we nu een paar dagen mee optrekken. Zij zijn Graham en Iris uit Australië, die voor lange tijd door Europa aan het varen zijn. In november gaan ze weer terug naar Australië.
We zijn blij dat we weer in de jachthaven liggen.
Donderdag 29 april
We hebben genoeg te doen vandaag. Onze tank is weer aardig vol met diesel.
We hadden aardig wat was. In Toul hebben ze een wasserette. Aan het eind van de dag hebben we alles weer schoon en keurig opgevouwen op kunnen halen. En wat schetst onze verbazing: de Finnen met de zeilboot en de Nederlanders met De Bonte Koe varen de haven in, we zijn weer helemaal compleet. Later op de dag sluit De Zeenimf uit Bergen op Zoom zich hier ook nog bij aan. Deze mensen hadden we voor het laatst in Dinant gezien. Het is dan toch heel leuk weer even bij te praten met iedereen.
We kopen een paar lekkere wijnen voor Graham en Iris om hen te bedanken voor de hulp met het slepen, maar - zo is de eis - dan moeten wij ze helpen de wijn te drinken vanavond. Zo zie je, met een boot heb je nooit rust.
’s Avonds ontstaat het idee van een muzikale avond. Iris was in het verleden zangeres en wil heel graag weer eens zingen, Rob heeft zijn gitaar aan boord, … wat let ons?

Vrijdag 30 april
Er is er 1 jarig hoera, en dat is Trix aus Holland! We dwingen de gehele jachthaven om het Wilhelmus mee te zingen en dat geeft ons een Olland-gevoel. Nu maar hopen dat er weer niet iemand z’n auto parkeert met 100 km per uur naast Trix, gaat haar feestje weer de mist in en moet ze wederom dagenlang droevig kijken.
Onze bestelde onderdelen zijn nog niet binnen. Morgen is het 1 mei, dan werken ze niet in Frankrijk, en wordt er geen post bezorgd. Maandag is het bureau gesloten, maar als we op het raam tikken, doet men wel open.
Balen, maar we zullen ons moeten vermaken tot maandag.

Zaterdag 1 mei
‘s Avonds zijn we door Graham en Iris uitgenodigd voor een diner, en hebben we inderdaad onze muzikale avond. Iris heeft een prachtige stem en Rob blijkt een talentvol gitarist te zijn, maar dat wisten we al. Het was een gezellige avond.
Zondag 2 mei
Sinds vrijdag valt het weer overigens tegen, ’s ochtends veel regen; in de loop van de dag wel droog, maar fris. ’s Avonds eten Graham en Iris bij ons, en wordt de gezellige muzikale avond van gisteren voortgezet.
Maandag 3 mei
Hoopvol gaan wij naar het Bureau voor Toerisme, kloppen tegen de ramen. Er wordt inderdaad opengedaan, helaas met de mededeling dat er geen pakketje voor ons is binnengekomen. Snif, snif … misschien aan het eind van de dag.
Graham en Iris verlaten Toul, richting België. We zwaaien ze uit en wie weet, ontmoeten we elkaar nog eens…
Dinsdag 4 mei
Het is slecht weer en er waait een koude wind.
Weer gebeld voor onze bestelde spullen en nog niet binnen, om 14.00 komt de post weer.
… helaas er zat geen pakje voor ons bij. Geduld is een schone zaak.
’s Avonds kijkt Christel voor ons nog op internet het verloop van het pakje, dat is mogelijk tot en met Nederland. Wij maar denken dat het aan de Franse postbezorging en 1 mei ligt, maar de oorzaak is vermoedelijk Koninginnedag en aansluitend weekend. Het pakje heeft 3 mei Nederland verlaten.

Woensdag 5 mei
Nog steeds ontzettend koud en een ijzige harde wind.
Trees gaat toch op pad voor een stokbrood, bij ons aan de overkant. … nou ja, hoe is dat nou toch mogelijk, de winkel is gesloten. Te koud om door te lopen naar het centrum, dan maar aan de crackers. Een wat minder aangename start van de dag … maar dan gaat de telefoon: het pakje is gearriveerd. We laten de boel de boel, trekken onze winterjas aan en fietsen met een noodgang naar het Bureau voor Toerisme.
Rob gaat terug naar de boot om met de ontvangen onderdelen aan de slag te gaan. Trees gaat door naar Mc Donalds – mijn levenlang ben ik nog nooit zo vaak daar geweest, zelfs niet in de tijd dat mijn kinderen klein waren – om iedereen het grote nieuws te vertellen. Ik ben net begonnen met het beantwoorden van een wat e-mailcorrespondentie of Rob - kapitein, loodgieter en sinds kort scheepsdieselmonteur – belt om door te geven dat ons Bommeltje weer vaarklaar is. Wow, ik ben trots op hem! In verband met de weersomstandigheden besluiten we tot morgen te wachten, misschien is in ieder geval de wind wat meer gaan liggen.