Weer op weg

Donderdag 6 mei
We staan vroeg op, Trees haalt een baguette en we taaien af uit Toul, om 8.30 uur komen we bij de sluis. De bediening blijkt pas om 9.00 uur te starten. Wat ben je dan? Jawel, het staat inderdaad in het grote boek.
Na vier sluizen verlaten we Toul, het motortje loopt prima. We varen een prachtig natuurgebied in, heuvels, bossen, naast ons stroomt de Moezel hier doorheen. Veel vissen (visjes) zijn er te zien, die schrikken kennelijk van de boot en springen boven het water uit.
Het is niet warmer dan 8 graden en dan komt Trees in actie, 10 minuten later zitten we in een grote sluis met een bak soep, waar een paard van op z’n rug gaat, zo lekker. Maar goed, als je het koud hebt smaken die dingen altijd beter.
Om half 1 arriveren we in de jachthaven van Richardménil. Hoewel, van een jachthaven kan je nauwelijks spreken, ’t is meer een aanlegplaats.
Het dorp ligt tegen een heuvel, wij lopen naar boven en dan blijkt het een berg te zijn. Boven aangekomen zijn m’n sokken gescheurd door de spieren in mijn kuiten welke zijn ontwikkeld tijdens de tocht, als was ik Eddy Merck (oud wielrenner). We vinden een winkel om onze voedselvoorraad wat aan te vullen. Eenmaal terug aan boord begint het te stortregenen. We boffen dat we droog zijn thuisgekomen, want die dag is heet niet meer droog geworden.
De vorige eigenaar heeft wat spullen achtergelaten, waaronder iets dat van zijn schoonmoeder moet zijn geweest, een toverpotje dat je op het gas kan verwarmen en zodoende de drank kan stoken om vervelende schoonzoons eens anders te laten denken over oudere mensen. Wij ontdekten dat je er ook espresso koffie mee kunt maken en nog lekkere ook, slim toch!
’s Avonds klopt er iemand op het raam en roept ‘Allo Allo’, een ambtenaar van de gemeente die met een bonnetje in de hand, 3 euro komt halen voor het gebruik van stroom en water. Zouden ze hier weten dat het inmiddels 2010 is?
Vrijdag 7 mei
We vertrekken om 09.00 uur. Het is koud, maar de natuur langs het Canal des Vosges is onvoorstelbaar mooi.
In Flavigny varen we na de sluis over de Moezel in een aquaduct, heel indrukwekkend.
Vandaag zijn we 15 sluizen gepasseerd, maar het was de moeite waard.
Rond 16.00 uur varen we Charmes binnen, een gezellig stadje, de moeite waard om te bezoeken. Daar ontmoeten we de Camaris uit Helsinki en De Bonte Koe uit Rheden weer. De vrouw van De Bonte Koe is voor een week naar huis, en komt terug met gasten. Zij blijven in Charmes tot volgende week donderdag. Wij besluiten de volgende dag richting Epinal te gaan, we zijn veel te blij dat we weer onderweg zijn.
Zaterdag 8 mei
Rond 09.00 uur vertrekken we weer. Het is een stuk zachter weer dan gisteren. Rond een uur of 11 breekt de zon echt door. Fantastisch, de rest van de dag hebben we weliswaar veel wolkjes gezien, maar ook veel zon, heerlijk.
Na de 16e sluis is er een vaarweg van 3 km zonder sluizen naar de jachthaven van Epinal. Een prachtig gedeelte met veel ondiepten waar we goed op moeten letten. Het is ontzettend gezellige jachthaven, met een groot park erbij, echt een locatie waar veel mensen hun vrije dag doorbrengen. Epinal is echt een onwijs leuke stad met een leuk centrum, gevarieerde winkels. We hebben weer een fantastische dag gehad.

Zondag 9 mei
We vertrekken vroeg omdat ons een record aantal sluizen te wachten staat. Het gaat als een spoortrein en halverwege duiken er ineens 2 jongens op die voor ons de handbediende sluizen gaan bedienen. Wij denken studenten, die wat bijverdienen. Helaas hebben ze pech want het begint te regenen en de zes sluizen moeten ze afwerken in de stromende regen. Met scooters rijden ze door naar de volgende sluis die als wij aan komen varen, al voor ons openstaat.
Ondanks al het vocht blijft hun humeur opgewekt, wat door Trees wordt beloond met een tip, waarvoor ze dan ook een dikke zoen krijgt.
Bij de 26ste sluis willen we het die dag voor gezien houden. Bij het uitvaren van de sluis wil de motor niet meer starten, niets geen actie of geluid. … Daar liggen we dan, met twee hoge sluismuren als uitzicht. We vermoeden dat de klacht wordt veroorzaakt door de accu of de startmotor.
Na pakweg 10 minuten verschijnt de sluiswachter van VNF, het bedrijf dat de kanalen en sluizen beheert. We mogen niet in de sluis blijven liggen. “Geef maar een lijntje, dan trek ik jullie eruit, achter de sluis kun je prima aanmeren.” (We hopen dat ze dat zei, want verstaan hebben we weinig van haar verhaal, alleen het lijntje was duidelijk.)
Ze trekt ons eruit en helpt met afmeren buiten de sluis. Ze wijst ons een herberg 20 meter verderop en legt uit dat ze morgen rond 9 uur kan helpen bij het regelen van hulp. Met een gerust hart laat ze ons achter midden in de rimboe van Frankrijk.
Maandag 10 mei
We zijn in Méloménil, dat is pas lachen als je daar bent, niemand lacht mee, want niemand weet dat je daar bent, je ziet er geen hond, 1 maal per uur een tractor is aan de ruime kant geteld.
Om 9 uur geen sluiswachter, rond tien over 9 gaan wij alvast naar de herberg annex boerderij, restaurant, veehouderij.
De boer is net doende een koe van 1 miljoen kilo in een vrachtauto te persen en op onze vraag of het restaurant open is, zegt hij, “maakt niet, uit als er iemand komt, is het open”. Hij gaat naar binnen en even later verschijnt er een boerendame die vrolijk lachend meldt dat ze Suzanne heet en vraagt waar ze ons mee kan helpen.
We vertellen ons probleem, ze begrijpt het en gaat onmiddellijk aan de slag met het plegen van een aantal telefoontjes. Wij bestellen meteen een ontbijtje, zijn we er niet helemaal voor noppes, en wachten geduldig af.
Na ieder telefoontje flitst Madame Suzanne van de keuken (plaats telefoon) naar de eetzaal om ons op de hoogte te houden. Aan het eind van de ochtend hebben we de volgende mogelijkheden:
• Haar zoon Sebastiaan is automonteur, maar heeft geen verstand van scheepsmotoren. We proberen uit te leggen dat scheepsmotoren niet veel anders zijn dan auto-, maar zowel Suzanne als Sebastiaan heeft daar geen vertrouwen in, dus deze optie vervalt.
• Monsieur Henri – monteur bij een jachthaven. Helaas blijkt hij intussen met pensioen te zijn.
• Een garage in Corre. Hij wil dat wij per fax een ondertekende verklaring sturen, waarin wij aangeven akkoord te gaan met de opdracht een monteur langs te laten komen. Jammer dan, maar Madame Suzanne heeft geen fax, ook geen computer en dus ook geen internet.
• Monsieur Philippe uit Epinal. Hij wil wel langskomen, heeft het alleen erg druk. In de loop van de dag zal hij terugbellen om door te geven of hij vandaag of morgen komt.

Rond 11.30 uur nemen wij afscheid van Madame Suzanne, bedanken haar uitbundig en gul voor al haar hulp en vragen of er een bank in de buurt is – stel je voor dat Monsieur Philippe toch vandaag langskomt, dan moet hij toch betaald worden…
Voor het opnemen van geld moeten we een dorp verder zijn, Bains-les-Bains. Met de fiets is dat geen probleem, volgens Madame Suzanne is de afstand zo’n 5 km.
Terug op de boot nemen we contact op met onze reisverzekering, wellicht dat zij ons kunnen helpen. Je moet wel stalen zenuwen hebben, maar TravelCare Alarmcentrale gaat voor ons aan de slag, we worden teruggebeld.
Na een snelle lunch gaat Trees op weg naar Bains-les-Bains. Als we op de waterkaart kijken, was Madame Suzanne iets te optimistisch met haar 5 km. De afstand is 12 km, maar met haar Erasmusbrug-ervaring is dat geen probleem. Wel neemt ze de vaarkaart mee, het zou niet de eerste keer zijn dat Trees verdwaalt.
Rob blijft op de boot en wacht enige tijd op een terugbelactie van TravelCare. Dan na enig aandringen wordt hij teruggebeld door Eric van de ANWB, onze goeie ouwe alarmcentrale. Met de informatie die hij had doorgegeven aan de telefonisten, was hij al aan de slag gegaan. Hij wist te melden dat er in de middag een monteur langs zou komen, fijne gozer die Eric, daar heb je wat aan.
Na een uurtje staat mecanicien Pierre voor de boot en 5 minuten later ligt hij, zo lijkt het, op zijn buik van onze motor te eten. Met metertjes en draadjes tracht hij het storingsgeheim van het grote ding te achterhalen. Steeds krijgt Rob het bevel s.v.p. te starten, wat hij dan maar doet, ondanks dat het ook voor hem vakantie is. Dan ineens gooit Pierre het motorluik dicht en roept “petit batterie defect, kapoet”. Hij geeft een tip dit probleem te omzeilen door een schroevendraaier ergens tussen te klemmen en dan te starten.
Vanuit zijn ooghoek ziet Rob Trees in de verte aankomen en that means money, dus wordt gekozen voor de aanschaf van een nieuwe petit batterie (accu). Vijf minuten later is deze gemonteerd en alles werkt weer. Dank mecanicien Pierre, dank Eric van de ANWB en dank Trees voor je fietstocht van bijna 45 kilometer. Ondanks haar padvindersopleiding en ondanks het bezit van de vaarkaart had Trees het toch weer voor elkaar, de terugtocht is niet zonder omwegen verlopen. Het ging niet helemaal goed om vanuit het centrum van Bain-les-Bains weer terug te komen op het jaagpad van het Canal des Vosges, richting Méloménil. Het jaagpad werd gevonden in Fontenoy-le-Chateau.
Het was een zware fietstocht, op een vouwfiets, met een hard zadel, maar het was de moeite waard. Ondanks haar dwaaltocht was ze precies op tijd terug, weliswaar met een nat hoofd van een regenbui, maar met een voldaan gevoel.
Morgen gaan we verder varen, we zijn weer een avontuur rijker.
Dinsdag 11 mei
Deze dag 20 sluizen, in de regen, meer water boven dan onder de boot. Gelukkig gaan we uitsluitend zakken in de sluis, zodat je niet naar buiten hoeft om lijntjes vast te maken.
Fontenoy-le-Chateau is een prachtig dorp met een leuke jachthaven, met heerlijke douches en alles wat nodig is, zoals water, elektra én … op een normale manier diesel tanken - een ongekende luxe hier in het Franse - een pomp aan het water.
Woensdag 12 mei
Een prachtige route om te varen, echt een geweldige imponerende natuur, zie de foto’s, al is het onmogelijk zoiets moois weer te geven.
Trees staat vandaag aan het roer en stuurt sluisje in en uit, schreeuwt haar bevelen naar de matroos, die deze dan uitvoert, want je wilt geen strafpunten natuurlijk.
In Selles stoppen we voor een heerlijke lunch.
’s Middags arriveren we in de jachthaven van Corre. In deze haven is Wifi beschikbaar, tijd om “Weer op weg” op de site te zetten. Wat we ook proberen, het lukt ons niet ons aan te melden. Morgen nog maar eens vragen bij de havenmeester.