Gaan we links of gaan we rechts?

Gaan we links of gaan we rechts?

Allereerst willen we iedereen bedanken voor de ontzettend leuke reacties. Het doet ons goed te merken dat iedereen zo meeleeft. Geweldig!
Dit keer een lang verslag over best wel een lange periode. Redenen: geen internetmogelijkheid, geen stroom. Veel leesplezier! We plaatsen het verslag nu vanaf de boot. Zodra we weer in een internetcafé o.i.d. terecht kunnen, gaan we weer wat e-mailtjes verzenden.
Donderdag 13 mei
Helaas lukt het in Corre niet om gebruik te maken van Wifi-internet. We varen door en kiezen voor de jachthaven van Fouchécourt, omdat daar ook Wifi beschikbaar is.
We hoeven maar een paar sluizen door en om 13.00 uur meren we aan in deze Duitse enclave, zo lijkt het tenminste.
De Duitse Habenfrau loodst ons naar een afmeerplek en vertelt dat vandaag alles is gesloten i.v.m. Hemelvaart. Ook bij ons bekend, geen vers brood maar crackers, balen wij even.
We gaan de middag gebruiken voor een planning van het resterend aantal vakantiedagen en het eventueel aanpassen van ons vaarschema. Zoals we de afgelopen dagen al vermoedden, hebben we een gigantisch tijdprobleem en blijkt het Canal de Bourgogne met zijn vele sluizen niet haalbaar.
Met de kennis van nu opgedaan hier in het Franse wordt duidelijk dat Parijs ook niet fatsoenlijk haalbaar is. Wat we willen is op ons gemak varen, af en toe ergens een dag blijven, kortom we passen onze route aan.

De nieuwe route:
• Canal entre Champagne et Bourgogne met Langres als leuke plaats, volgens de geschriften prachtig om te varen, spannende tunnels.
• Dan naar Reims waar we een dag willen verblijven.
• Van Reims naar het Canal de St. Quentin richting Cambrai, hier mogen we door een tunnel van bijna 6 kilometer.
• Van Cambrai richting Brussel – Antwerpen en de rest willen we nog niet aan denken.

Leuk om te melden is wellicht dat we nu 2 maanden geen tv hebben gekeken, we hebben zo’n ding aan boord met satellietontvangst, maar het werkt voor geen meter en eigenlijk vinden we het wel best.
We vermoeden dat dit apparaat alleen in Nederland werkt.
Christel belt met regelmaat om ons op de hoogte te houden van de grote rampen, soms kopen we een Franse krant, waar we de wereldproblemen wel uit kunnen pikken.
Maar het werkt perfect om niet te worden geconfronteerd met de heren Joling, Van Erven Dorens, De Leeuw, die met hun kop op het kastje ons iedere avond moeten vermaken, zodat we de volgende dag weer met hun ideeën en grappen aan het werk kunnen. Degene die zich het meest misdraagt haalt de hoogste kijkcijfers, zo zijn wij Nederlanders kennelijk, dat hebben wij nodig, zo wordt er over ons gedacht.
Sorry hoor, Rob zat even hardop te denken…, van vakantie krijg je filosofische gedachten en - maar dat vind ik zelf in dit geval - goede inzichten, … yippie ik word slim van al die rust.
Vrijdag 14 mei
We willen vandaag wat inhalen aan kilometers en gaan vroeg varen. Eindelijk weer een tunnel van bijna 700 meter bij Saint-Albin.
We gaan overnachten in Ray-sur-Saone, een ontzettend lieflijk en pittoresk dorpje.
Het invaargedeelte is zeer ondiep en tot 2 maal toe voelen we de bodem onder het schip over het zand en keien schuren. We meren zonder schade aan.
Zaterdag 15 mei
Ook vandaag wat meer kilometers, het weer is slecht, een koude wind, mei laat ons behoorlijk in de steek dit jaar. In Savoyeux hebben we weer mogen genieten van een tunnel van bijna 700 m.
We overnachten in Gray, bij Le Boat, het verhuurbedrijf van vakantieboten, dat ook jachthavens exploiteert.
Gray als stadje viel een beetje tegen, weliswaar oud, maar rommelig, overal liggen de straten opgebroken. Rob heeft te weinig warme kleding en hij koopt een echte Monoprix-trui voor 24 euro en hij staat hem prima. Buiten gekomen, glimlachen de mensen naar hem en smoezen met elkaar, ‘ja zo’n trui wil je allemaal wel’.
Kan het morgen wat beter weer worden a.u.b.! Dan beloof ik de nieuwe trui gelijk weg te donderen, ja?
Zondag 16 mei
Het plan is vandaag naar het zuidelijkste punt van onze reis te varen, door de Petit Saone te verlaten en naar rechts het Canal entre Champagne et Bourgogne (voorheen Canal de l’Est branche Nord) op te gaan, richting het noorden, Langres. We zijn dan 750 kilometer van Rotterdam, bijna 500 kilometer in Frankrijk, maar de kalender zegt dat we terug moeten.
Als we rond 12.30 uur aankomen bij het Canal entre Champagne et Bourgogne, worden we geconfronteerd een bord Chomage, hetgeen betekent dat het kanaal gesloten is tot en met 6 juni voor onderhoudswerk.
Wat nu? Maar even aan de kant ergens aanmeren, lunchen en nadenken. Zo gezegd, zo gedaan. Er zit niets anders op dan toch het Canal de Bourgogne te nemen, en daarmee samenhangend Parijs, daar kom je dan langs. Als we een strak schema volgen moet het te halen zijn. Duimen jullie maar dat we geen pech meer krijgen onder weg. We proberen nu Saint-Jean-le-Losne te halen, het begin van Canal de Bourgogne.
We knallen door en om 16.30 uur varen we Saint-Jean-le-Losne binnen, en zijn apetrots vandaag 68 km onder onze zwemvliezen weggepeddeld te hebben.
Het is “the place to be” in Frankrijk voor de watersporters, de Saone, Canal de Bourgogne en de Rhone komen daar bij elkaar. We varen de jachthaven met de waterige naam H20 binnen en meren aan.
Dan het stadje in en we besluiten te gaan eten in de Auberge de la Marine. We hadden geen betere keus kunnen maken, heerlijk gegeten en de 1e fles rode Bourgogne (uit de streek) fris gemaakt. Er stond een mededeling dat je de wijn per fles moest bestellen; wat er overbleef zou discreet in een tasje worden meegegeven, maar wat moet je met een lege fles in een tasje?
Maandag 17 en dinsdag 18 mei
We gaan het Canal de Bourgogne op en rollen van de ene sluis in de andere. Het landschap is nog niet echt boeiend en we varen samen met de Louis Pasteur een prachtig schip met Zwitserse bemanning.
Het nadeel is dat wij voor varen en met ons kleine bootje de eerste klappen op moeten vangen bij het volstromen in de sluis.
Als ervaren schepelingen komt alles goed en zowel Trees als Rob hebben zelfs nog puf om de sluiswachters te assisteren.
Die sluiswachters, mannen en vrouwen zijn typetjes die honderdenvijfig jaar oud willen worden, alles gaat in de 1e versnelling en om 17.30 uur beginnen ze al uitvluchten te verzinnen om te stoppen, ze moeten officieel tot 19.00 uur. Met het argument dat het te gevaarlijk wordt om verder te varen, rest ons niets anders dan in Beauregard aan de kant te gaan voor een overnachting. We zijn een drietal sluizen verder gekomen dan onze Zwitserse medereizigers, maar het is ons net niet gelukt Dijon te bereiken.
De volgende morgen worden we met de zon wakker en vertrekken richting Dijon. Om 09.00 uur varen we de eerste sluis van die dag binnen. Dan komt er een sluiswachter op zijn brommertje om te melden dat wij toch moeten wachten op de Louis Pasteur, er is niet voldoende personeel beschikbaar om ons alletwee te bedienen. Jammer, maar wat doe je eraan? We zijn de sluis maar weer achteruit uitgevaren en aan de oever een kopje koffie gaan drinken, in afwachting van de Louis Pasteur. We hebben heel discreet de bemanning voor laten gaan in de sluizen, die vandaag door maar liefst twee sluiswachters werden bediend!
Om 10.30 uur varen we Dijon binnen met meteen de jachthaven om de hoek.
Dijon is een leuke en grote stad met alles erop en eraan. Het is eindelijk weer eens een redelijk zonnig dag, reden genoeg om te gaan lunchen in het centrum, zeker als je zo’n leuk plein in een stad als Dijon tegenkomt. De Fransen hebben de gewoonte tussen de middag warm te eten, wij dus ook. Sjonge jonge wat zijn wij makkelijk, als alle allochtonen in Nederland zich zo zouden aanpassen als wij hier in het Franse, was er geen probleem en was Geert Wilders kleuterjuf.
Na een heerlijke middag in het centrum van Dijon te hebben doorgebracht, komen we met een paar stalpootjes terug bij de boot, waar net de havenmeester langskomt om af te rekenen. Meteen maar even vragen of er douchemogelijkheid is. De capitainerie is namelijk gesloten. “Rijd maar even mee, dan laat ik u zien waar dat kan”, antwoordde de havenmeester. Vol vertrouwen stapt Trees bij hem in de auto, zich afvragend of dit eigenlijk wel verstandig is, … je weet maar nooit. In een oud pand, tegenover de jachthaven, kunnen wij douchen, de sleutel kunnen we uit een emmertje van een privéboot halen. Trees is toch weer veilig thuisgekomen en heeft de douchegelegenheid – in het donker – gezien en is helemaal enthousiast, zo apart om mee te maken. “Meteen maar gebruik van maken”, zegt ze, graait alle spullen bij elkaar en is van plan er eens lekker van te genieten. Na het betreden van het oude pand vindt Trees op de tast de lichtknop van de doucheruimte. Wat eerst zo aantrekkelijk leek, heerlijk ruime douche, in een historisch pand, die gedachte was meteen over, … een grote mierenplaag. Zo ook bij de tweede en bij de derde doucheruimte. Teleurgesteld komt Trees binnen vijf minuten weer aan boord. Misschien morgen meer succes.
Woensdag 19 en donderdag 20 mei
We verlaten Dijon en varen verder het kanaal op, het weer wordt wat beter, de omgeving mooier, we varen langs de autoroute een prachtig gedeelte met de rotsen en heuvels en smalle doorgangen, de goudgele velden, onwerkelijk mooi.
Rond lunchtijd vraagt de sluiswachter waar we van plan zijn te overnachten. Omdat we het gevoel hebben dat ze het niet fijn vinden tot 19.00 uur door te gaan, stelt Trees voor Pont de Pany, met de vraag of het klopt dat daar water en elektriciteit beschikbaar zijn. Zij vraagt het even na. … In Pont de Pany hebben ze deze voorzieningen niet, wel in Gissey-sur-Ouche, maar dat is 8 sluizen verder. “Als dat voor jullie geen probleem is, en het qua tijd haalbaar is, dan zou dat wel heel fijn zijn”, reageert Trees voorzichtig. “We gaan ervoor”, roept de sluiswachter enthousiast.
Na 22 sluizen die dag, komen we aan in Gissey-sur-Ouche, waar de sluiswachters zich verzamelen om de dag af te sluiten. We krijgen te horen dat er in dit dorp toch geen stroom- en watervoorzieningen zijn, als we verder willen (het is nu 17.30 uur) dan is dat geen probleem. We zijn het zat en kiezen ervoor in dit schilderachtige dorpje te blijven overnachten, weliswaar zonder stroom en water, maar het is de moeite waard! We lopen door het dorpje om te kijken of er een boulangerie is, waar we morgenochtend een baguette kunnen kopen. Niet gevonden, wel komen we bij een auberge waar je kan eten, er staat tenminste een bord buiten met de mededeling dat ze geopend zijn. … Helaas, dat bord hebben ze na lunchtijd vergeten binnen te halen!
Dan maar terug naar de boot en een blik openrukken. Als je trek hebt smaakt alles, zeker met zo’n mooi uitzicht.
De volgende morgen ontbijten we met crackers; dan is het water op en huilend brengen we de ochtend door. Dat merkt een sluiswachter op, die ons de tip geeft dat we in het dorpje dat we passeren, een boulangerie is. Trees holt met de portemonnee tussen haar tanden het dorp in, is 5 minuten later terug met een heerlijke baguette, en is de sluiswachter eeuwig dankbaar!
In Pont-d’Ouche zien we een jachthaventje, waar we onmiddellijk aanmeren. Een Engelse dame heeft deze haven in beheer, runt daarbij een restaurantje. Een ontzettend aardige vrouw, Coronationstreet-type, die te veel van haar eigen chips consumeert. Bij alles wat ze zegt lacht ze duidelijk, net niet storend, ze heeft ook nog een winkeltje met van alles een beetje te koop; doen wij ook, kopen van alles wat en een petje voor Rob, want die ziet weinig tegen de zon in en dan krijgt je boot zo’n raar model. Ze heeft het goed voor elkaar, slim hoor om je zo te onttrekken aan het jachtig bestaan zoals wij dat leven.
We komen eten, melden we. En jawel, lachend zegt ze tot 19.00 uur aanwezig te zijn, dus eten kan tot uiterlijk 18.00 uur. Wij zullen er zijn en verheugen ons nu al op de heerlijke patat.

Vrijdag 21 mei tot en met maandag 24 mei 2010
Eindelijk een internetcafé oftewel –hotel gevonden in Montbard. We zijn heel blij dat we weer een keer een reisverslag kunnen plaatsen. Vanaf mijn verjaardag is het prachtig weer geweest, dus jullie begrijpen dat we aardig zijn bijgekleurd. We zijn trots dat we in zo’n korte tijd – met al die sluizen – zover gekomen zijn en hebben het volste vertrouwen dat het gaat lukken op tijd in Nederland te zijn, maar daar maken wij ons nu nog geen zorgen over, we zien wel …
Nog een leuke anekdote ter afsluiting: gisteren bezochten we – net als alle andere dagen – een behoorlijk aantal sluizen. Op dit moment zijn er ook veel fietstoeristen, die graag blijven kijken als er een boot in de sluis komt. Op een goed moment blijven er weer twee mensen kijken; zij waren beiden op een vouwfiets, reden waarom ik tegen Rob zeg: “Goh, dat zijn vast boottoeristen”. Je gaat namelijk niet op een vouwfiets in zo’n heuvelachtig gebied fietsen. De man zegt tegen ons: “mooi, prachtig schip”. Het is altijd leuk om Hollanders tegen te komen, vooral als je zo’n moeite moet doen om in het Frans te communiceren. Ik antwoord: “Dank je wel, zijn jullie ook met de boot?” Waarop hij zegt: “Nee, met de fiets”. Krom van de lach fietsen zij verder en verlaten wij de sluis.