Canal de Bourgogne, een diefstal en een staking

Bij de foto’s treffen jullie ook ons zeer functionele espressoapparaat aan; daar hadden we het over in ons verslag op 6 mei!

Maandag 24 en dinsdag 25 mei
Het weer is geweldig, over de 30 graden.
We varen naar Montbard, een grotere plaats waar we aanleggen.
Het wordt weer tijd voor een reisverslag, dus gaan we op zoek naar een internetaansluiting, die we vinden bij een stationshotel.
Trees blijft op het terras en Rob loopt terug naar de boot om de laptop op te halen.
Naast de boot zit een man te vissen en Rob kijkt nog even toe, pakt dan de laptop en loopt terug naar het hotel. Het internetten gaat prima en we besluiten ook daar te eten, hetgeen naar later blijkt ook een goede keus is.
Dan terug naar de boot, we zien onmiddellijk dat de kabel voor de walstroom is verdwenen. Shit, zo’n ding is gewoon niet te beveiligen. Rob denkt meteen terug aan de visser, die heeft hem zien weglopen met z’n laptop en kon zo makkelijk z’n gang gaan. Hij zou hem ’t liefst aan zijn eigen haak slaan om de visser uit te leggen dat hij van onze spullen af moet blijven. Helaas, helaas, is die mogelijkheid er niet.
Zoals vaak met die dingen, zijn de kosten nog geen ramp, maar vindt in het Franse maar eens winkeltje, waar je een nieuwe kunt kopen.
Uiteindelijk weten we onderdelen te kopen waar we zelf een nieuwe van kunnen maken, wel voor ongeveer 2 maal de normale prijs.

De volgende dag varen we verder richting Ravières. Het is en blijft bloedheet, we varen achter De Horizon, een Amerikaanse vakantieboot die je achteruitvarend kunt bijhouden, niet leuk, ze hebben voorrang in de sluizen, deze boot vult de gehele sluis, je kan je dus voorstellen hoelang we iedere keer moeten wachten. Later varen we samen met Fransen in een huurboot, die zo mogelijk nog langzamer varen; zelfs de sluiswachter is het zat en gaat op zijn brommertje kijken waar ze blijven.
Uiteindelijk komen ze niet meer opdagen, heel vreemd…
De lucht betrekt, het wordt heel onheilspellend met grote wolkpartijen, een supercel is zich aan het ontwikkelen, (dit heb ik van Discovery), maar de regen en donder blijven uit, de regen komt ‘s nachts, bleek later.

Woensdag 26 mei
We vertrekken van onze stek in het wild naar Tanlay, lekker vroeg, in de hoop het hotelschip en de trage Fransen voor te zijn. Hoera, het lukt en we bereiken Tanlay, meren aan, en wat schetst onze verbazing: een tennisbaan, hagelnieuw! En ja hoor, de tennisbaan is te huur, dus wij meteen de baan op. Na twee maanden gebrek aan praktijkervaring, stelde het niveau weinig voor, maar we hebben genoten, terwijl er het hele uur een onwijs donkere regenwolk boven de baan hing. We waren nog niet terug op de boot of het begint te plenzen, dat wil je niet weten. We waren blij dat het tentdoek de hoeveelheid water kon dragen.
Het restaurantje bij de jachthaven biedt veel lekkers en we maken daar gebruik van. Je gelooft het niet – ter overweging aan tennisvereniging TVO – één glas rode wijn kost € 1,50, en geloof ons, de glazen zijn heel wat groter dan jullie gebruiken.

Donderdag 27 mei
Als we op donderdag willen vertrekken is het mis, Greve, oftewel alle ambtenaren staken, dus ook onze sluiswachters, we zullen moeten wachten tot morgen. Dan verschijnt er rond 11.00 uur een sluiswachter, die de sluizen wel wil bedienen als er drie boten zijn die verder willen. Dat is boffen, want twee huurboten – met Duitse bemanning – en wij willen graag verder; op die manier bereiken we deze dag toch Tonnere.

Vrijdag 28 mei
Vandaag bereiken we Saint-Florentin, een ontzettend leuk stadje, al ligt het tegen een berg en staan je voeten als bij een klipgeit ’s avonds nog rechtomhoog.
Het weer is somber, de temperatuur is goed, 23 graden.
Bij de aanlegplaats is nog plek voor één schip; aan het eind van de dag wordt deze ingenomen door Blue Dream, een prachtig schip, bemand door een Ier – de eigenaar - en een Belg. De eigenaar heeft het schip samen met zijn vrouw eind april in Biddinghuizen opgehaald. Zijn vrouw heeft een aantal dagen meegevaren, is vervolgens teruggegaan naar Ierland, om plaats te maken voor een paar vrienden, die met hem meevaarden, tot Parijs. Van Parijs tot Dijon vaart er een Belg – ook een vriend – mee. Deze Belg komt uit Brugge en spreekt Nederlands, heerlijk om ook weer eens een gesprek te voeren in je eigen moerstaal. Hij is gepensioneerd, zijn vrouw is wat jonger en moet nog wat jaartjes werken, … ja, zo kan je dus ook je dagen vullen. Leuke mensen om mee te praten en hun verhalen te horen. Als we het redden qua tijd, gaan we toch langs Brugge, om op bezoek te gaan bij Beertje, het schip van de Belg.

Morgen zijn we aan het eind van het Canal de Bourgogne en wat vond je ervan?
Als je een boot hebt, moet je het hebben gedaan, dat beroemde kanaal.
De natuur is overweldigend, je vaart tussen rotsen, over smalle door groen overdekte kanalen, tunnels, de pittoreske plaatsjes langs het kanaal en de sluiswachtershuisjes, dan weer door dalen met wijnbouw en gele en groene tuinbouwvelden.
De vele diersoorten, vissen, kikkers, salamanders, krekels, reigers, en zeker niet te vergeten de roofvogels die boven je schip zweven.
Arenden die zonder één vleugelslag dan weer 50 meter boven de boot zweven, vervolgens op thermiek stijgen tot een aantal honderden meters en van daaruit hun prooien zoeken.
De wreedheid van de natuur, verdronken herten en ander vee, wat tijdens drinken in het kanaal valt en er niet meer uit kan komen.
Soms kan je geen sluis meer zien, het zijn er ook zoveel, maar het personeel van het VNF (Voies Navigable de France – de beheerder van de Franse vaarwegen) is uiterst vriendelijk en adequaat, als je ze nodig hebt zijn ze er of ze komen er zo aan, proficiat voor zo’n organisatie.
’s Middags vragen ze je hoever je wilt varen die dag en vervolgens hoe laat je de volgende dag wilt vertrekken, zo maken ze een planning van al de boten op het kanaal.
Wij vonden het Canal de Bourgogne een dikke plus om in het Franse te blijven.
Moeder…, vanavond eten we pittige Chili à la Trees, hang je vanavond om 10.00 uur nog met je tong in het kanaal, grapje.

Zaterdag 29 mei
We vertrekken richting Joigny, nemen afscheid van onze Ier en Belg aan wie we beloven als we door Brugge komen zijn boot (genaamd Beertje) zullen bezoeken. Het is korte-broekenweer, dus tralala insmeren die handel. We verlaten ons beroemde kanaal en varen de Yonne op, een brede rivier na lange tijd. Voor de motor ook een verademing, want die mag eindelijk weer eens op toeren draaien. Je gelooft het niet, maar in de sluis, bediend door een vrouwelijke sluiswachter, worden we geschut, maar de deuren om uit te varen blijven gesloten. Na 5 minuten geef ik een ram op de scheepshoorn, zonder resultaat, dan varen we naar de overkant van de sluis waar de dame in haar huisje/kantoortje bivakkeert en jawel hoor, dan schrikt ze wakker en opent ze de deuren. Naar ons kijken durft ze niet meer, maar Trees roept – zoals gebruikelijk - een duidelijk “au revoir”. Ze schaamt zich dood, duidelijk een Franse slaapmuts. Om 15.00 uur meren we aan in de jachthaven en gaan meteen de stad in voor boodschappen en zien iets leuks voor Jasper en Christel, beiden jarig in juni, wat we natuurlijk hier niet gaan vermelden.

Zondag 30 mei
Als we wegvaren komen we achter een Belgisch – Franssprekend - echtpaar te varen, waarvan de man zeer luidruchtig met iedereen praat. We moeten het nog eens navragen, ze komen uit Ostende, ze voeren een Franse vlag, dat bevreemdt ons. De gehele dag varen we met hun op en delen de ellende samen van de schuine-wandsluizen. De man blijkt een erg aardige kerel met humor te zijn, en graag van alles regelt. Hij belt met sluizen en passerende schippers, en zo weten wij precies wat er gebeurt op het kanaal.
Alle sluizen in de Yonne hebben schuine wanden, dat is tobben met een klein bootje, voor je het weet hang je tegen de schuine wand, maar het gaat goed, je moet de boot letterlijk en figuurlijk afhouden van de wand.
We komen aan in Sens en gaan het stadje in om te kijken waar we morgenochtend onze baguettes vandaan kunnen halen.

Maandag 31 mei
Vanuit Sens varen we met onze Belgische leiders richting Montereau, het weer is droog, koude wind, gewoon niet lekker, het is niet gezellig varen op de rivier, lange wachttijden bij de sluizen en dat zijn wij niet gewend met onze privé wachters in het kanaal, even weer wennen.
Aangekomen in Montereau is de aanlegplaats in de rivier zelf, hetgeen betekent dat als er een vrachtschip langsvaart, je bijkant op de kade wordt gelegd door de hoge golven, maar ze varen maar tot 8 uur, dan stop de bediening van de sluizen. In Montereau – ook weer een enig stadje – kunnen we het standbeeld van Napoleon op z’n paard - de kleine rakker - bewonderen. We verlaten de Yonne, en daarmee de schuine-wandensluizen!

Hoe zou het toch met Anneline zijn? En Ruud niet te vergeten! Zouden ze intussen al de trotse ouders zijn van ….? We zijn wel heel benieuwd!

Dinsdag 1 juni
Van Montereau richting Parijs, het gaat erop lijken, maar vandaag komen we tot Le Melun, een stadje aan de Seine, waar we nu op varen.
Hier hetzelfde met de ligplaats, schommelen en je wijntje vasthouden als er een boot langskomt. Nu hebben we er behoorlijk last van, want de beroepsvaart is niet gering.
Het weer is redelijk tot de avond, dan gaat het behoorlijk regenen.

Woensdag 2 juni
Rond 15.30 uur vaarden we Parijs binnen, rond 18.00 uur kregen we toegang tot Port Arsenal. Volgende keer meer nieuws over Parijs, we gaan eerst even bijkomen.

Anneline en Ruud: geweldig een zoon, inderdaad een hartstikke knappe baby, die Thomas. Van harte gefeliciteerd. Lekker genieten van dit nieuwe leventje. Hartelijke groeten, Rob en Trees